سطر شانزدهم

یکی بود یکی نبود..  

یه دونه شمع بود که تک و تنها افتاده بود یه گوشه دنیا! کلی گرد و غبار هم نشسته بود روی این شمع قصه ما. شمع همیشه با خودش میگفت که چرا به هیچ دردی نمیخوره و چرا همیشه تنهاس..

تا اینکه یه روز یه دست مهربون اومد شمع رو برداشت. تمیزش کرد. مرتبش کرد. یه جای تمیز گذاشتش. و اونو روشن کرد! 

شمع تازه خودش رو شناخته بود. تازه فهمیده بود که به چه دردی میخوره و عاشق اون دستای مهربون شده بود.

شمع برای صاحب اون دستای مهربون سنگ تموم گذاشت و تا جایی که در توانش بود به اون روشنایی داد و کمکش کرد و به پای اون نشست و خودش سوخت تا صاحب اون دستای مهربون رو خوشحال کنه. 

فکر میکرد که یه حسه دو طرفه بین اونا برقراره.. 

فکر میکرد که اون آدم مهربون واقعا شمع رو دوست داره.. 

اما.. 

          اما نمیدونست که دیر یا زود دور انداخته میشه!! 

------------------------------------------------------------------ 

بس که دیوار دلم کوتاه است 

               هرکه از کوچه تنهایی من می گذرد 

                                       به هوای هوسی هم که شده 

                                                        سرکی می کشد و می گذرد 

تحمل میکنم بی تو به هر سختی -- به شرطی که بدونم شاد و خوشبختی