سطر هشتم

به خاطر حال من که کم حوصله بودم و کم بهش می رسیدم ازش خواستم که دیگه نبینیم همو..  

خواستم که دیگه به رابطمون ادامه ندیم 

چون من خیلی بهش کم محلی می کردم.. 

از خودم بدم میومد... احساس افسردگی می کردم و می کنم. . .  

آخه احساسی توی من دیگه پیدا نمیشه..  

انگار که یه تیکه سنگ شدم.. 

بعد از مدت ها بهم پیامک کوتاه داد گفت که می خواد که منو ببینه.. قرار بود که منو بکشه.. ازش خواستم که با تیغ رگ دستمو بزنه بعدش بالا سرم واسته تا من بمیرم که تا آخرین لحظه کنارم باشه.. 

گفت باشه .. 

فردا شد.. رفتم سر قرار تو پارک . . . 

یه نامه خیلی قشنگ اما ناراحت کننده بهم داد .. 

خوندمش.. 

.   

سر راه که داشت میومد یه تیغ خریده بود که کاری رو که ازش خواستم رو انجام بده ! 

اما نمی دونم از بخت بد من بود یا از شانس خوبم.. تیغش رو گم کرده بود.. 

هرچی بیشتر می گشت کمتر تیغ رو پیدا می کرد..   

یه آینه با خودش داشت.. یه لبخند بهش زدم گفتم بیا با آینت این کارو بکن.. 

یه آن دیدم آینشو پرت کرد رو زمین.. آینه شکست.. 

یه تیکه از آینه شکسته شده رو برداشت.. لبه تیزی داشت.. 

دست منو گرفت توی دستش.. 

یه لحظه تموم خاطراتمون.. تموم لحظه هایی که با هم بودیم.. تموم لحظه هایی که دستمون توی دست هم بود.. اومد جلوی چشمم.. 

توی این حال و هوا بودم که یه لحظه احساس کردم یه جسم تیز توی مچ دستم فرو رفت !! 

آره.. با آینه شکسته شده داشت می کشید روی دستم.. دستم رو نکشیدم که دلش نشکنه!! 

اما آینه کند بود و دوستم با تمام نیروش داشت لبه شکسته آینه رو می کشید روی مچ دستم ! 

دستش توی دستم بود.. دستشو فشار دادم.. منو نفهمید! 

بعد یه نیگا به مچ دستم انداختم دیدم که حرف اول اسم خودش رو روی مچ دستم بریده و پر از خون شده بود !! 

دستمال کاغذی رو از کیفش درآورد.. گذاشت روی مچ دستم و سرش رو گذاشت روی مچ دست من و  هی اشک ریخت!! 

 نتونستم آرومش کنم.. 

آخرش هم با ناراحتی و بدون خداحافظی از پیشم رفت..  

 ------------------------------------------

دست ها خشکیده .. 

                         دل مرده . . 

             به ظاهر خنده ای بر لب . .  

 و گاهی 

      حرف های پیچ در پیچ . . به هم هیچ . .  

و گهگاهی دو خط شعری  

                          که گویای همه چیز است و خود ناچیز . .  

سطر هفتم

مرگ بر این فاصله ها .. ننگ بر این ثانیه ها ..

مرا بردند با خود .. وای بر این قافله ها ..  

سطر ششم

آرام دل مرا بخوانید ..

        بر مردم چشم من نشانید ..

آوازه عشق من شنیدید .. 

            اندازه حسن او بدانید .. 

ای  خوبان ..  

            او چو آفتاب است .. 

                     در جمله شما به او چه مانید !؟ 

 از دور در او نگاه کردن .. 

           انصاف دهید کی توانید ..  

--------------------------------------------- 

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن  

 منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن

سطر پنجم

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت .. 

                                سرها در گریبان است . 

کسی سر برنیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را.. 

         نگه جز پیش پا را دید, نتواند... 

                       که ره تاریک و لغزان است... 

وگر دست محبت سوی کس یازی 

                      به اکراه آورد دست از بغل بیرون 

                               که سرما سخت سوزان است. 

نفس کز گرمگاه سینه می آید برون, ابری شود تاریک, 

                چو دیوار ایستد در پیش چشمانت 

                             نفس کاینست.. پس دیگر چه داری چشم 

                                 ز چشم دوستان دور یا نزدیک؟ 

مسیحای جوانمرد من! ای ترسای پیرِ پیرهن چرکین! 

        هوا بس نا جوانمردانه سرد است.. آی... 

                                            دمت گرم و سرت خوش باد.. 

                        سلامم را تو پاسخ گوی.. در بگشای... 

منم من.. میهمان هر شبت.. لولی موش مغموم.. 

       منم من.. سنگ تیپا خورده رنجور.. 

              منم دشنام پست آفرینش .. نغمه ناجور.. 

                    نه از رومم نه از زنگم.. همان بیرنگ بیرنگم.. 

بیا بگشای در.. بگشای.. دلتنگم.. 

حریفا ! میزبانا ! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد.. 

         تگرگی نیست .. مرگی نیست .. 

                   صدایی گر شنیدی , صحبت سرما و دندان است .. 

من امشب آمدستم وام بگذارم .. 

        حسابت را کنار جام بگذارم ..  

                 چه می گویی که بیگه شد.. سحرگه شد.. بامداد آمد ؟ 

فریبت می دهد.. بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست.. 

حریفا ! گوش سرما برده است این , یادگار سیلی سرد زمستان است .. 

       و قندیل سپهر تنگ میدان .. مرده یا زنده ..  

                به تابوتش ستبر ظلمت نه توی دود اندود پنهان است .. 

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت.. 

         هوا دلگیر .. درها بسته .. سرها در گریبان .. دست ها پنهان ..  

                   نفس ها ابر .. دل ها خسته و غمگین .. 

                             درختان اسکلت های بلور آجین .. 

                                     زمین دل مرده .. سقف آسمان کوتاه .. 

                                                                    غبار آلوده مهر و ماه ..  

                           زمستان است . . .  

سطر چهارم

چه بگویم با تو؟  

که هنوزت هوس یار دگر می باشد.. 

وای چه می گویم یار!؟  

تو مگر می دانی عاشقی یعنی چه؟

کاش می فهمیدی  

همه شب هایی که در آغوش یکی دختر ناز

تا سحر سر کردی

همسرت کنج محنت کده تاریکش

دیده بر راه تو داشت

دخترت کنج اتاقی تاریک

شانه بر موی عروسک می زد  

و برایش می گفت: 

دخترم غصه نخور زود می آید بابا  

و تو اما تا صبح

گفتی و خندیدی

و لبت با لب آن دختر ناز

تا سحر گرم هوس بازی بود

ننگ بر تو ای مرد! 

که حریم حرم عشق فراموشت شد 

و شکستی دل یک عاشق را.. 

ننگ بر تو ای مرد .. !!